بیماری سل و علائم

سل

سل پس از گذشت یک دوره نهفتگی چند ماهه تا چند ساله از زمان عفونت اولیه رخ می هد. این بیماری ممکن است از طریق" باز فعالی باسیل های سل خفته ی کسب شده در طی یک عفونت اولیه" و یا " بروز مجدد عفونت سلی" ایجاد شود.

سل ریوی

در صورتیکه بیماری سل، پارانشیم ریه را درگیر کرده باشد به آن " سل ریوی" اطلاق می گردد. سل ریوی بیش از 80% موارد ابتلا به سل را تشکیل می دهد و نزد بالغین غالباً همراه با اسمیر خلط مثبت است که در آن صورت به شدت قابل سرایت می باشد. مواردی که در آنها خلط در آزمایش مستقیم منفی یا فقط در کشت مثبت باشد، کمتر مسری است.

سل خارج ریوی

به ابتلای سایر اعضای بدن به غیر از ریه ها را سل خاریج ریوی می گویند شامل " گره های لنفاوی بدن از جمله مدیاستن، پلور،استخوانها و مفاصل(مخصوصا ستون فقرات)، مجاری ادراری-تناسلی، سیستم عصبی(مننژ)، روده ها و دیگر اعضای بدن است. سل خارج ریوی بندرت به افراد دیگر انتقال می یابد. شدت بیماری سل براساس تعداد باسیل، وسعت بیماری و محل آناتومیک تعیین می شود.اشکال سل خارج ریوی که به عنوان" اشکال شدید" طبقه بندی می شوند شامل این موارد است: مننژیت سلی، سل ارزنی، پریکاردیت سلی، پلورال افیوزن دو طرفه یا شدید، سل ستون مهره ها، سل دستگاه گوارش و سل دستگاه ادراری تناسلی.

بیماری سل

مایکوباکتریوم توبرکلوزیس:

سل یک بیماری باکتریال است که بوسیله مایکوباکتریوم توبرکلوزیس ایجاد می شود.

عفونت سلی و بیماری سل:

عفونت سلی(یا آلودگی به میکروب سل) زمانی اتفاق می افتد که فرد باسیل سل را در بدنش حمل می کند، اما تعداد باکتری ها کم بوده و در حالت خفته قرار داشته باشند. در این حالت این باکتری های خفته تحت کنترل سیستم دفاعی بدن بوده و باعث بیماری نمی شود. بسیاری از مردم جهان به این عفونت دچار بوده و در عین حال سالم می باشند.

بیماری سل حالتی است که در آن یک یا چند ارگان بدن بیمار شده و ابتلای خود را با بروز علائم و نشانه های بالینی متظاهر می کنند، که این امر بدلیل آن است که باسیل های سل موجود در بدن شروع به تکثیر نموده و تعدادشان به حدی می رسد که بر دفاع بدن غلبه می کند.